مدل اول: فشار و تلاش از سوی کردها جهت مطرح کردن برخی از خواسته‌های کردها از سوی احزاب و سازمانهای مرکز(گرا) بعنوان حداقل تا گنجاندن خواسته‌های کردها در برنامه و اساسنامه آنها ولی با محوریت و رهبری مرکزیان (غیر کردها) و بسنده به ذکر و درج مطالب و خواسته‌ها از سوی کردها.
مدل دوم: به ایرانی کردن (سراسری) مسله کرد؛ بدین معنا که کم و که‌یف خواسته‌ها و مطالبات تا حدودی تعدیل شود و با مبنا قراردادن مسله ملی بر محور تکثرگرایی، حزبی در ایران با محوریت و رهبری ملیتها تشکیل گردد.
پ.ن: بدلیل وجود گسلهای فاحش اجتماعی، اتنیکی، اجتماعی، سیاسی، جنسیتی و طبقاتی، احتمال توفیق برای مدل اول آنهم به سود کردها، بسیار کم و شاید پیامدهای سیاسی، اجتماعی غیرمتعارف را بدنبال داشته و به ایجاد گسل بیشتر در میان جامعه سیاسی کردها منجر شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر